Zawód: stażystka/ Cz. 1 i ostatnia. "Jak zmienić punkt widzenia."

W lutym zaczęłam praktyki na policji. Na początku, wiadomo, było drętwo. Bałam się, stresowałam. Po chwili jednak załapałam jak to wygląda. Przegląd akt, herbatka, numerowanie stron i układanie ich w segregatorach. Już wiem czym jest RSD i jak zobaczyć u kogoś kłamstwa wypisane na twarzy. Wiem już jakie żarty opowiadają sobie policjanci, jak dużo kawy piją, co jedzą na obiad. Chłop musi jeść mięso.

Zauważyłam też dlaczego mundur tak podnieca kobiety, a co więcej- co pod nim rozgrzewa je do czerwoności. Mam na myśli pas z bronią i kajdankami, oczywiście. 

Trzy tygodnie wcześniej miałam w myślach wyobrażenie siebie w mundurze. 

Trzy tygodnie wcześniej nie wiedziałam, że nie chcę tego robić.

I po tych trzech tygodniach znów nie wiem co zrobić. Nie wiem co z tym moim życiem.

Dorosłość? Jak ją wyleczyć?

Czy dorosłość zaczyna się wtedy, kiedy wchodzisz do sklepu po składniki na obiad, widzisz promocję na udka z kurczaka, bierzesz je, a potem wracając do domu nie zastanawiasz się nad tym gdzie szukać przepisu, bo przecież od dawna wiesz jak się je robi, by były soczyste? 

Czy może dorosłość to ten moment, kiedy rano zamiast zaczynać dzień od makijażu robisz sobie kanapkę i pijesz kubek ciepłej herbaty? 

Albo może wszystko zaczyna się, gdy pomimo złości i smutku nie chcemy już krzyczeć, tylko chowamy swoje głowy pod kołdrą i płaczemy tak, by nikt tego nie słyszał?

Może całe to przerażenie przed przyszłością i brakiem planu świadczy o naszej dorosłości? 

A już na pewno dorosłość zaczyna się w tym momencie, kiedy zaczynasz zastanawiać się nad poszukaniem na tyle dobrze płatnej pracy, by dać radę opłacić własne 20 m2. Choć w moim przypadku musiałabym chyba zostać prostytutką. 

Mój strach o tyle mnie przewyższył, że nie jestem wstanie go przeskoczyć. W żaden sposób, próbując nawet wspiąć się na jakiś duży głaz. 

Dlatego milczę. 

Milczenie jest złotem, którym może kiedyś opłacę kawalerkę.